Óskiljanlegt rán

Þetta þjóðlendudæmi ríkisins er óskiljanlegt rán á eignum einstaklinga. Þar er ekkert tekið mark á þinglýstum skjölum og ríkið veður yfir allt og alla á skítugum skónum. Brú á Jökuldal hefur um aldir verið ein landmesta jörð landsins en verður með þessu að hokurkoti. Stefán vinur minn á Brú missir eigur sínar og þessi yfirgangur ríkisins gagnvart bændum landsins er óskiljanlegur á sama tíma og útgerðarmenn fá þjóðarauðlind að gjöf.

Brúaröræfi eru þjóðlenda

Athugasemdir

[Sigurbjörg, 10.12.2008 kl. 19:41]

Um virkjanir er að ræða og þá leyfir ríkið sér þetta, því miður.  Þetta fer að ég vona fyrir hæstarétt og það væri óskandi að þeir snúi dómnum við.

[Villi Asgeirsson, 10.12.2008 kl. 20:19]

Ef fýkur í öll skjól á Íslandi, yrði þá hægt að fara lengra, kannski fyrir Evrópudómstólinn? Það er vonlaust ef ríkið veður inn á skítugum skónum eins og stormsveitaplebbar þegar virkjanafíklarnir fá kláða í pun......

[Þorsteinn H. Gunnarsson (IP-tala skráð) 10.12.2008 kl. 21:09]

Á landnámsöld helguðum við Íslendingar okkur landið. Á þeim tíma giltu ákveðnar reglur  hvernig menn helguðu sér land til búsetu í byggð og þannig urðu til landamerki bújarða.

 

Reglur um helgun lands til eignar utan hins hefðbundna byggðamynsturs sem þróaðist voru aldrei settar eftir því sem best er vitað, svo sem um heiðar, almenninga og öræfi.

 

Sú venja skapaðist snemma að bændur ráku fé til heiða til beitar. Þessi lönd voru kölluð ýmist víðlend heimalönd, afréttir eða almenningar.

 

Með dómi Hæstaréttar frá 28. desember 1981 í máli nr. 199/1978 varðandi Landmannaafrétt, þar sem ríkisvaldið krafðist viðurkenningar á eignarrétti á landi og landsnytjum, var komist að þeirri niðurstöðu að enginn ætti landið en bændur ættu óskoraðan beitarrétt á þessum afrétti og kallast það afréttarnot.

 

Það má segja að Hæstiréttur hafi með dómi þessum kallað eftir lagasetningu um eignarhald á afréttum og almenningum eða eins og segir í dómnum:

 „Hinsvegar verður að telja, að handhafar ríkisvalds, sem til þess eru bærir, geti í skjóli valdheimilda sinna sett reglur um meðferð og nýtingu landssvæðis þess sem hér er um að ræða.“

 

Í framhaldi af þessum dómi varð mikil umræða varðandi eignarréttindi á Íslandi. Upp úr þeirri umræðu eru lög nr. 58/1998 um þjóðlendur sett. Í þeim er þjóðlenda skilgreind sem landsvæði utan eignarlanda sem íslenska ríkið á þó einstaklingar eða lögaðilar eigi þar takmörkuð réttindi. Á okkar tímum er verið að úrskurða um hvar mörk eignarlanda og þjóðlendna liggja. Þegar því er lokið mætti í raun halda því fram að landnámi sé lokið.

 

Allir dómar sem lúta að því að þjóðlendum fjölgi er sigur fyrir alþýðumanna.

Við eigum ekki landið, landið á okkur.

 

[Haraldur Bjarnason, 10.12.2008 kl. 21:49]

Svolítð langsótt hjá þér Þorsteinn. Ertu með þessu að segja að gjörðir sýslumanna landsins á síðustu öldum séu einskis virði. Þessi lönd eru þinglýst eign bænda. Get ég átt von á því að ríkið taki einhvern daginn íbúðina mína, sem er þinglýst eign mín af því að einhvern tíma í fyrndinni hafi svona íbúðareign við götu á Akureyri ekki verið til?

[Þórir Kjartansson, 10.12.2008 kl. 22:21]

Þorsteinn H.  Bændur og jarðeigendur eru ekki að reyna að eigna sér hina óskiptu afrétti þar sem hefur þó  skapast hefðarréttur á beitar og veiðirétti.  En menn vilja eðlilega eiga land sem hefur verið innan þinglýstra landamerkja öldum saman. Þessir ,,vitringar" sem vinna  að þessari landvinningarstefnu fyrir ríkið þykjast vita allt um það hvað landnámsmenn gerðu og hugsuðu. Landnáma er þeim heilög bók þó sagnfræðingum beri saman um að hún sé meira en vafasöm heimild í þessum efnum. Enda skrifuð c.a. tveim öldum eftir landnám.  Þá hefur í nokkrum tilvikum verið tekið land sem ríkið hafði selt bændum og allir pappírar eru til fyrir þeim gjörningum. Samt er það tekið bótalaust.  Það væri hægt að skrifa langt mál um þessa endaleysu en það verður ekki gert í þessu stutta kommenti.  En svona stjórnarfar búum við íslendingar við nú um stundir.  Gefið með annarri hendinni en tekið með hinni.

[Hálfdán (IP-tala skráð) 11.12.2008 kl. 02:09]

æji þorsteinn hvernig væri að hugsa út fyrir rammann, finnst þér réttlátt að ríkið taki eignir endurgjaldslaust sem margir eru búnir að eyða stórfé í ? Þó að þeir geti þetta kannski lagalega þá finnst mér þetta svo langt frá því að vera mannúðlegt. Þar sem ég hef nú talsvert heyrt um þetta mál þá finnst mér stórfurðulegt að ríkið hafi tekið brúarlöndin þrátt fyrir að þar liggi fyrir jafn skýr landamerki og eignarréttur og hjá mörgum öðrum minni jörðum sem að ríkið undanskildi þessari þjóðlendu.

Núna bíð ég bara eftir að Danir geri þjóðlendu úr Íslandi vegna þess að þeir áttu okkur í den.

[Þorsteinn H. Gunnarsson (IP-tala skráð) 11.12.2008 kl. 16:36]

Þinglýsing ein og sér sker ekki úr um hvort löggerningur er einhvers virði. Þinglýsing er einungis til að upplýsa þriðja aðila um löggerning.

 

Það er útbreiddur misskilningur meðal landeigenda að þinglýsing ákveði um eignarrétt. Það gera skjölin sem að baki þinglýsingunni standa.

 

Í barnaskóla lærði ég það að menn gætu helgað sér land á landnámsöld með því að leiða kvígu  frá sólarupprás til sólarlags umhverfis það land, sem þeir hugðust eigna sér . Einnig að kveikja elda hringinn í kring um fyrir hugað landnám, svo sæist til eldana. Ekki dygði að sjá jóreyk á fjöllum eða þokubólstra upp við jökla.

 

Í samningi um Blönduvirkjun voru ákvæði um að ágreiningi um eignarhald á Auðkúluheiði í Austur-Húnavatnssýslu skyldi vísað til dómsstóla. Það var gert og framvísuðu viðkomandi sveitarfélög þinglýstu afsali fyrir Auðkúluheiði. Það var ekki tekið gilt. Ástæðan fyrir því var, að sá sem seldi þ.e. kirkjan, átti ekki heiðina en hafði bara slegið eign sinni á hana án lagaheimildar. Þetta er nú kjarni málsins.